Σήμερα!

«Όταν η αστική τάξη δεν είναι πια ικανή να οργανώσει την κουλτούρα, όπως και την παραγωγή^.

όταν κανείς πια δεν ακούει τους παλιούς εξορκισμούς, γιατί τους σβύνουν οι κραυγές των πεινασμένων και των καταπιεσμένων^.

όταν φιλειρηνισμός σημαίνει αδυναμία, όταν καλωσύνη σημαίνει αυτοθυσία^.

όταν οι εργάτες, συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού εμποδίζονται να πουν την αλήθεια, κι αναγκάζονται ν’ ακούν το ψέμα^.

όταν το έθνος είναι καταφρονημένο, κι η υπηρεσία του έγκλημα^.

όταν οι δάσκαλοι βοηθούν τους νεκροθάφτες, όταν η παιδεία αφήνει πίσω της ακρωτηριασμένους μονάχα, ή εκτελεσμένους^.

όταν μονάχα ο εκβιασμός οδηγεί σε δημόσιες θέσεις, όταν την αποτυχία του εκβιασμού φέρνει η εξουθένωση των εκβιασμένων^.

όταν η διδασκαλία ωφελεί μονάχα το δάσκαλο και βλάπτει το μαθητή, κι όταν δεν ωφελεί πια ούτε κι αυτόν^.

όταν η μουσική συνοδεύει το μακελειό, το μυθιστόρημα το εξιδανικεύει, η φιλοσοφία το θεμελιώνει^.

όταν η διαφθορά δεν μπορεί πια να κρυφτεί, κι η εξάλειψή της δε μπορεί να βοηθήσει την αθλιότητα^.

όταν η διαφορά σπιτιού και φυλακής είναι για τον εργάτη τόσο μικρή, που οι φυλακές για να τρομάζουν χρειάζονται τα βασανιστήρια^.

όταν οι αρετές χρειάζονται για να ισορροπούν τα εγκλήματα των αρχόντων^.

όταν το λαϊκό βιος υπηρετεί τον πόλεμο και την εξόντωση του λαού^.

όταν ο πόλεμος είναι τελευταίο καταφύγιο της οικονομίας, όταν ο πόλεμος δεν μπορεί πια να κερδηθεί…»

Δεν ζει σήμερα, αλλά μας το περιγράφει καλύτερα από μας που το ζούμε… - Μπέρτολντ Μπρεχτ - 1939, «Για τη φιλοσοφία και τον Μαρξισμό», σελ. 52., εκδ. Στοχαστής, 1977